Podczas jednego z niedzielnych obiadów, jakoś tak wyszło, że powiedziałam, iż nie jem tutejszych wędlin, ano bo mi nie smakują. Niedługo potem dostałam wizytówkę od Heńka barmana (w Domu Polskim jest taki mini barek z soczkami nisko i wysokoprocentowymi i do obiadu można sobie kielonek wychylić jak kto chce) z adresem sklepu prowadzonego przez wietnamczyków, w którym pracują Polki. Tam jest świątynia polskiego jadła.
No więc postanowiłam, że dzisiaj wybiorę się tam z dziećmi, tym bardziej, że miałam ochotę na domowy smalec (ostatnio dla mnie zabrakło takiej kromeczki w Domu Polskim).
Sklepik ów nosi nazwę Pacific Big Butchers i mieści się w dzielnicy Salisbury, czyli w północnej, jeszcze nigdy nie odwiedzanej przez nas, części Adelajdy. Dotarcie do sklepu wiązało się z prawie godzinną podróżą dwoma pociągami, ale czegóż się nie robi dla upragnionego smalcu :). Pogoda średnio wyprawowa, no ale co tam.
Sklep znaleźliśmy bez kłopotu, a tam ku naszej radości polskie kiełbasy, polski makaron i ogórki kiszone, krówki, a nawet herbatka rumiankowa, pokrzywowa i mięta :) Miłe panie ekspedientki poczęstowały nas częścią tych wspaniałości, a pasztetowa była na kawałku bułki, która smakowała jak zwykły polski chleb. O jak ja tęsknię za chlebem... Musicie wiedzieć, że chleb to tu taki kiepściutki jest.
Po zakupach poszliśmy na krótki spacer mimo niesprzyjającej pogody. Poszliśmy do Pioneer Park. Tak, park był pionierski, tzn. duża połać zieleni nieco zaniedbana, albo może inaczej, nie tak zadbana jak wszystkie parki, w których byłam do tej pory. Znajduje się tam Salisbury Water Wheel Museum, ale zamknięte dzisiaj (otwarte dwa razy w miesiącu).
Drugi Pitman Park, okazał się już bardziej australiskim parkiem, tzn. tu mosteczek, tam strumyczek, wszystko raczej wychuchane.
Potem jeszcze zahaczyliśmy o warzywniak i okazało się, że wiele rzeczy jest trzy cztery razy tańsze niż gdzie indziej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz